Vieiros

Empezamos, se lles parece, polo final: Border post, de Rajko Grlic, unha coprodución ( multinacional ambientada nun posto militar na fronteira albano-iugoslava no ano 87. Eu non cheguei a sentir o máis mínimo interese polo seu retrato cuarteleiro, un mundo ese que me resulta totalmente alleo, así que fiquei completamente á marxe da vontade simbólica dun filme que quere reflectir a descomposición e o caos implícito dun estado a punto de destruírse a si mesmo a dentelladas. Tampouco conectei nada con Media lúa, a nova obra de Bahman Ghobadi, gañador hai dous anos da Cuncha de Ouro coa sobrevaloradísima As tartarugas tamén voan. O director kurdo foxe agora do realismo máis estricto para seguir o traxecto dun vello músico que quere dar un concerto en territorio iraquí. A viaxe en autobús acompañado por unha chea de fillos orixina unha road movie con ocasionais lóstregos de humor tontorrón e algún que outro toque onírico que non conseguiu arrancarme do doce sopor do mediodía. Posibelmente lle dean algún premio destacando os valores humanos dun cine benintencionado pero fraco.

Copying Beethoven está cunha puntuación de 7,5 á cabeza do cadro crítico comparativo que elabora cada día o Diario Vasco. Na miña opinión a película de Agnieszka Holland converte non xa a Griffith, senón o Asalto e roubo a un tren de Edwin S. Porter, nun referente da contemporaneidade, e é que é difícil facer un traballo máis pavorosamente arcaico que este convencional e torpe biopic protagonizado por un pesadísimo e excesivo Ed Harris na pel do famoso compositor alemán e a guapa Diane Kruger como a súa paciente copista. A escena culminante -para moitos un prodixio de emoción, para min un intre de xenuina vergoña- é a estrea da novena sinfonía, coa moza marcándolle o ritmo ao músico xordo; logo vén a viraxe de Beethoven cara sons máis complexos, etapa esta que o filme adorna e describe coa forza duns diálogos relambidos e pedantes. Tamén na Sección oficial, pero fora de competición, o novo filme de Lars von Trier, O xefe de todo, un divertimento lixeiro que provocou sonoras gargalladas nas butacas do Teatro Principal, ningunha delas miña.

En Zabaltegi, Paris, je t'aime, vinte episodios realizados por outros tantos directores que teñen como escenario cadanseu barrio da capital francesa. Infelizmente, a escasa duración de cada un deles -uns cinco ou seis minutos- non lles permite ir máis alá do apuntamento pequeno, case impresionista; divertido no caso dos Coen, naif no de Sylvain Chomet ou absurdamente fantástico no de Vincenzo Natali. Os mellores, e tampouco son gran cousa, os de Gus van Sant e Alexander Payne. Humor intelixente e brillante proporciónanolo Pequena Miss Sunshine, de Jonathan Dayton e Valerie Faris, película que xira arredor dunha familia tan decididamente desordenada como adorábel. O avó (Alan Arkin) esnifa o que pode; o pai (Gregg Kinnear) vende uns cursos ruinosos sobre o éxito; o tío (Steve Carell) sae dun intento de suicidio despois de que o seu noivo o abandonase por un colega experto coma el na obra de Proust; o fillo maior (Paul Dano) leva meses sen querer falar e odia a todo o mundo, a pequena (Abigail Bresnan) quere participar nun concurso de misses infantís para o cal fáltanlle virtudes e a nai (Toni Collette) intenta sobrevivir a todos eles. A comedia remata por ser unha sátira da obsesión ianqui polo triunfo por medio da ridiculización dos certames de beleza, dos seus organizadores e participantes; un pouco á maneira do que acontece cos "Simpson", a familia fica máis unida que ao principio grazas ao recoñecemento de todas as súas evidentes imperfeccións. Os seus cen minutos son o complemento ideal para calquera tarde lánguida de outono, así que non dubiden vela cando se estree, alá polo 20 de outubro.