Vieiros

A derrota é o suficientemente dóce como para que, tras unha profunda reflexión e xa sen escusas pouco cribles, a formación popular vaia facendo unha máis que necesaria especie de Glasnost, abandone posturas crispadoras, non atenda consellos de determinados gurús da comunicación e se alonxe da influenza de FAES; que comece un tempo novo cunha urxente renovación tanto de ideas como de líderes. Xa se sabe que pouco vale a vitoria que non abrase de felicidade as veas do conquistador. No Partido Popular existe moitísima xente capacitada para unha renovación que os alonxe dos postulados radicais, dos peóns de Aznar no partido: Acebes, Zaplana, Aguirre, Arriola, Pío García Escudero e algún máis que non é tan coñecido mediaticamente. Fáiseme difícil pensar nunha nova candidatura de Mariano Rajoy dentro de catro anos, quizáis no próximo congreso do partido se teñan que tomar decisións senón drásticas sí o suficientemente importantes e significativas como para alterar o rumbo da nave popular cun cambio de políticas e dirixentes que transmitan unha imaxe dun centro-dereita moderno e responsable, capacitado para gobernar dende a moderación e o compromiso social.

No que á nosa terra atinxe, os dirixentes populares deberían facer unha profunda análise de cal é o motivo para seguir perdendo apoios a pesares de ser a forza máis votada nas catro provincias. Recuperar os signos de identidade galeguista no partido sería fundamental para que algún día poidan voltar a liderar a sociedade galega, pero non cun galeguismo artificial, senón aquel da xente comprometida co país, coa nosa cultura: sen medias tintas nin ambigüedades coa cuestión lingüística, que non subordine os intereses galegos aos intereses bastardos impostos dende a capital do Estado.

Nun sorprendente artigo no diario El País, durante esta campaña, un dos grandes intrigantes do xornalismo galego escribía sen ningún pudor que a rama “autonomista” do PPdeG a representaba ¡Xesús Palmou! A cegueira que pode producir unha amizade leva a afirmacións surrealistas coma esa e á manipulación da realidade. O PPdeG anteriormente tiña líderes que conseguían vitorias irrefutables, agora tenos que públicamente se amosan satisfeitos con victorias parciais. “De vitoria en vitoria até a derrota”, e se as cousas non cambian nas próximas eleccións autonómicas terán outra vitoria destas inútiles fronte ao avance do PSdeG no noso país. Alberto Núñez Feijoo, que ten todo o meu modesto respecto e aprezo persoal, está lexitimado para tomar todas as decisións que considere oportuno para lograr os seu obxectivos. O que acontece é que cando un fai renovacións un tanto sui generis corre o risco de que a realidade dos resultados remate renovando a quen non tomou as decisións axeitadas, xa sexa por acción ou por omisión.